ਅਫੈਂਟੇਸੀਆ: ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਬਾਰੇ ਲੇਖ

ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਦੁਨੀਆ ਨੂੰ ਨਵੇਂ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਦੇਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਇੱਕ ਸਧਾਰਨ ਅਭਿਆਸ ਹੈ:

1. ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰੋ।
2. ਇੱਕ ਮੇਜ਼ ਕਲਪਨਾ ਕਰੋ।
3. ਕਲਪਨਾ ਕਰੋ ਕਿ ਇੱਕ ਗੇਂਦ ਮੇਜ਼ ਤੋਂ ਲੁੱਡਕ ਰਹੀ ਹੈ।

(ਗੰਭੀਰਤਾ ਨਾਲ, ਕਿਰਪਾ ਕਰਕੇ ਹੁਣੇ ਹੀ ਇਹ ਕਰੋ। ਮੈਂ ਰੁਕਦਾ ਹਾਂ।)

ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਕਰ ਲਿਆ?

ਹੁਣ, ਹੇਠਾਂ ਦਿੱਤੇ ਦੋ ਪ੍ਰਸ਼ਨਾਂ ਦੇ ਜਵਾਬ ਦਿਓ:

1. ਗੇਂਦ ਦਾ ਰੰਗ ਕੀ ਸੀ?
2. ਮੇਜ਼ ਦਾ ਰੰਗ ਕੀ ਸੀ?

ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਇੱਕ ਆਮ ਵਿਅਕਤੀ ਹੋ, ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਸ਼ਾਇਦ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਗੇਂਦ ਲਾਲ, ਪੀਲੀ ਜਾਂ ਨੀਲੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਗੇਂਦ ਦੇ ਹੋਰ ਵੀ ਵਿਸਤ੍ਰਿਤ ਵਰਣਨ ਸੁਣੇ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਪੀਲੀ ਗੇਂਦ ਤੇ ਨੀਲੀ ਧਾਰੀਆਂ।

ਮੇਜ਼ ਲਈ, ਤੁਸੀਂ ਕਿਸੇ ਰੰਗ ਜਾਂ ਸਮੱਗਰੀ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਲੱਕੜ ਬਾਰੇ ਸੋਚ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਤੁਸੀਂ ਇੱਕ ਖਾਸ ਲੱਕੜ ਵੀ ਚੁਣ ਸਕਦੇ ਹੋ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਚੀੜ ਜਾਂ ਬਲੂਤ।

ਹੁਣ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਵਿੱਚੋਂ ਕੁਝ ਲਈ, ਜਵਾਬ ਮੇਰੇ ਵਰਗਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ…

ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਦਿਖਾਈ ਦੇ ਰਿਹਾ।

ਗੇਂਦ ਨੀਲੀ, ਲਾਲ ਜਾਂ ਪੀਲੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਹ ਉਥੇ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਕੋਈ ਗੇਂਦ ਨਹੀਂ। ਕੋਈ ਮੇਜ਼ ਨਹੀਂ। ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ।

ਹੁਣ, ਮੈਨੂੰ ਸਪਸ਼ਟ ਤੌਰ ’ਤੇ ਗੇਂਦ, ਮੇਜ਼ ਦੇ ਧਾਰਨਾ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਗੇਂਦ ਮੇਜ਼ ਤੋਂ ਲੁੱਘਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਕੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਇਹ ਸਮਝ ਆਉਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਮੈਂ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।

ਉਹ. ਬਸ. ਉੱਥੇ. ਨਹੀਂ. ਹਨ.

(ਨਾ ਸਿਰਫ ਮੈਨੂੰ ਤਸਵੀਰਾਂ ਨਹੀਂ ਦਿਖਾਈ ਦੇ ਰਹੀਆਂ, ਮੈਨੂੰ ਵਾਇਰਫ੍ਰੇਮ ਜਾਂ ਕੁਝ ਹੋਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਦਿਖਾਈ ਦੇ ਰਿਹਾ।)

ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਮਿਲੀਅਨ ਡਾਲਰ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕਰੋ ਕਿ ਮੈਂ ਇੱਕ ਗੇਂਦ ਨੂੰ ਮੇਜ਼ ਤੋਂ ਲੁੜਕਣਾ ਕਲਪਣਾ ਕਰਾਂ, ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਤਸਵੀਰਾਂ ਦੇਖਾਂ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ।

ਮੇਰੇ ਲਈ, “ਇੱਕ ਗੇਂਦ ਨੂੰ ਮੇਜ਼ ਤੋਂ ਲੁੜਕਣਾ ਕਲਪਣਾ ਕਰੋ” ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ “ਸੰਕਲਪਤਮਕ ਤੌਰ ਤੇ ਇੱਕ ਗੇਂਦ ਨੂੰ ਮੇਜ਼ ਤੋਂ ਲੁੜਕਣਾ ਸਮਝੋ”, ਨਾ ਕਿ “ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਗੇਂਦ ਨੂੰ ਮੇਜ਼ ਤੋਂ ਲੁੜਕਣ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਜਾਂ ਫਿਲਮ ਬਣਾਓ”।

ਇਹ ਸਿਰਫ ਗੇਂਦਾਂ ਅਤੇ ਮੇਜ਼ਾਂ ਬਾਰੇ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਕਲਪਣਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ। ਜਾਂ ਆਪਣੇ ਬੇਟੇ ਦਾ। ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇਖਦੇ ਹਨ, ਬੇਸ਼ਕ। ਮੈਂ ਸਿਰਫ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਮੈਂ ਲਗਭਗ ਤੀਹ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਲਗਭਗ ਵੀਹ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਬੇਟੇ ਦਾ। ਮੇਰੇ ਆਪਣੇ ਚਿਹਰੇ ਨਾਲ ਵੀ ਇਹੀ ਹਾਲ ਹੈ: ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਕਿਵੇਂ ਦਿਖਦਾ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਪਾਸਪੋਰਟ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਨੂੰ ਪਛਾਣਦਾ ਹਾਂ, ਪਰ ਮੈਂ ਇਸ ਨੂੰ “ਤਸਵੀਰ” ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ।

ਜਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ।

ਹੁਣ, ਇਹ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਕੋਈ ਵਿਲੱਖਣ ਵਿਅਕਤੀ ਨਹੀਂ ਹਾਂ। ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਇਹ ਇੱਕ ਤਰੀਕਾ ਹੈ ਜਿਸ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਦਿਮਾਗ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਨਾਮ ਵੀ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ:

ਅਫਾਂਟੇਸੀਆ

ਮੈਨੂੰ ਲਗਭਗ ਚਾਰ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਅਫਾਂਟੇਸੀਆ ਇੱਕ ਚੀਜ਼ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਹ ਮੈਨੂੰ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਨਾਲ The Queen’s Gambit ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇੱਕ ਦਰਸ਼ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਮੁੱਖ ਕਿਰਦਾਰ, ਸ਼ਤਰੰਜ ਦੀ ਮਾਹਰ ਬੈਥ ਹਾਰਮਨ, ਮੰਜੇ ’ਤੇ ਪਈ ਹੈ, ਦਵਾਈਆਂ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਹੇਠ, ਅਤੇ ਛੱਤ ’ਤੇ ਸ਼ਤਰੰਜ ਖੇਡ ਰਹੀ ਹੈ।

ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਇਹ ਬਿਲਕੁਲ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ। ਮੇਰੀ ਪਤਨੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈ¹।

ਇਹ ਹੈਰਾਨੀਜਨਕ ਸੀ!

ਕੀ ਉਹ ਕੋਈ Avenger ਸੀ? ਜਾਂ ਇੱਕ Sherlock Holmes ਦਾ ਖਲਨਾਇਕ ਜੋ ਯਾਦਾਂ ਦਾ “mind palace” ਬਣਾ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਸ ਵਿਚ ਘੁੰਮ ਸਕਦਾ ਹੈ?

ਹੁਣ, ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਦਿਲਚਸਪੀ ਨਾਲ ਪਤਾ ਲਗਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੀ ਪਤਨੀ ਕੋਲ ਸੁਪਰਪਾਵਰਜ਼ ਹਨ। ਇਸ ਬਾਰੇ ਹੋਰ ਚਰਚਾ ਕਰਨ ਦੇ ਬਾਅਦ, ਹਾਲਾਂਕਿ, ਇਹ ਤੱਥ ਕਿ ਮੈਂ ਕੁਝ ਵੀ “ਤਸਵੀਰ” ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ, ਸ਼ਾਇਦ ਅਸਾਮਾਨਤਾ ਸੀ। ਕੁਝ ਮਿੰਟ ਇੰਟਰਨੈੱਟ ’ਤੇ ਬਾਅਦ, ਇੱਕ ਲੇਖ ਅਤੇ ਇੱਕ ਰੈੱਡਿਟ ਥ੍ਰੈਡ ਨੇ ਪੱਕਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਇਹ ਸੱਚਮੁੱਚ ਸੱਚ ਸੀ।

ਕਹਿਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਕਿ ਇਹ ਕਾਫੀ ਹੈਰਾਨੀ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਸੀ।

ਕੀ ਮੈਂ ਖ਼ਰਾਬ ਸੀ?

ਆਖਰ, ਜੇ ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਤਸਵੀਰਾਂ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਸਮਰੱਥਾ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਸਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਕਿ—ਸਖ਼ਤ ਤੌਰ ’ਤੇ—ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਕਲਪਨਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਜਾਂ ਘੱਟੋ-ਘੱਟ, ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਉਹ ਮੁਫ਼ਤ “Brainflix” ਕਿਸਮ ਦੀ ਅਹਦਨਤ ਫ਼ਿਲਮ ਮਸ਼ੀਨ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜੋ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਕੋਲ ਆਪਣੀ ਕਲਪਨਾ ਨਾਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਅਤੇ ਲੋਕ ਆਪਣੀ ਕਲਪਨਾ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਮਾਨ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਜੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹੁੰਦੀ, ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਮੈਂ ਵੀ ਇਸਦਾ ਮਾਨ ਕਰਦਾ। (ਮੈਂ ਕਲਪਨਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਕਿ ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਹੁੰਦਾ, ਹਾਲਾਂਕਿ!)

ਪਰ ਸਾਰੇ ਮਨੋਰੰਜਨ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਕੀ ਇਸ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਮੈਂ ਇੱਕ ਮਨੁੱਖੀ ਜੀਵ ਵਜੋਂ ਮੂਲ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਸੀਮਤ ਸੀ?

ਕੀ ਇਹ ਅੰਨ੍ਹੇ ਜਾਂ ਬਹਿਰੇ ਹੋਣ ਵਰਗੀ ਮਜ਼ੂਰੀ ਸੀ? ਆਖਿਰਕਾਰ, ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਦੋ ਕੰਮ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਹਨ, ਪਰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ “ਦਿਮਾਗੀ ਨਜ਼ਰ” ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਇਸ ਤੋਂ ਵੀ ਬਦਤਰ, ਕੀ ਇਹ ਇੱਕ ਸੌਖੀ ਸੀ?

ਜਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਮੈਨੂੰ Aphantasia ਹੈ, ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਵਿਚਾਰ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਆਇੰਸਟਾਈਨ ਵੱਲ ਮੋੜ ਗਏ। ਆਖਰਕਰ, ਆਇੰਸਟਾਈਨ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਕਹਿਣਾ ਇਹ ਸੀ:

“ਕਲਪਨਾ ਗਿਆਨ ਤੋਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ।”

ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਮੈਂ ਇਹ ਕਹਿਣਾ ਸ਼ਾਇਦ ਪਹਿਲੇ ਸਾਲ ਦੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦੇ ਕਿਸੇ ਡਾਰਮ ਰੂਮ ਦੀ ਦੀਵਾਰ ਤੇ ਵੇਖਿਆ ਸੀ, ਇੱਕ ਪੋਸਟਰ ਤੇ ਜਿਸ ’ਤੇ ਆਇੰਸਟਾਈਨ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਹ ਆਪਣੀ ਜੀਭ ਕੱਢ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਪੋਸਟਰ ਦੇਖਿਆ ਹੋਵੇਗਾ: ਇਹ ਆਇੰਸਟਾਈਨ ਦੀ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਤਸਵੀਰ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਹ ਉਸ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਕਹਿਣਾ ਹੈ।

ਹੁਣ, ਆਇੰਸਟਾਈਨ ਸ਼ਾਇਦ ਸਭ ਤੋਂ ਪ੍ਰਤਿਭਾਸ਼ਾਲੀ ਵਿਅਕਤੀ ਸੀ ਜੋ ਕਦੇ ਵੀ ਜੀਉਂਦਾ ਸੀ। ਤਾਂ ਕੀ ਮਨੁੱਖੀ ਇਤਿਹਾਸ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਸਮਾਰਟ ਵਿਅਕਤੀ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਆਪਣੀ ਜੀਭ ਕੱਢ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਮੈਨੂੰ ਦੱਸ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮੂਲ ਤੌਰ ’ਤੇ ਸੀਮਤ, ਖਰਾਬ ਅਤੇ ਅਪੂਰਨ ਵਿਅਕਤੀ ਹਾਂ?

(ਸਪਸ਼ਟ ਹੈ, ਮੈਂ ਕਦੇ ਵੀ ਆਇੰਸਟਾਈਨ ਨਹੀਂ ਬਣ ਸਕਦਾ, ਭਾਵੇਂ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਕਲਪਨਾ ਹੋਵੇ—ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਨਹੀਂ, ਭਾਵੇਂ ਤੁਹਾਡੀ ਕਲਪਨਾ ਕਿੰਨੀ ਵੀ ਚੰਗੀ ਹੋਵੇ। ਪਰ ਜਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਕਲਪਨਾ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਇਹ ਸੰਝਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਕਿ ਮੈਂ ਕੀ ਗੁਆ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਅਤੇ ਆਇੰਸਟਾਈਨ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਇਹ ਬਹੁਤ ਹੀ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਸੀ।)

ਸੱਚ ਪੁੱਛੋ ਤਾਂ, ਇਹ ਜਾਣ ਕੇ ਮੈਂ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਲਈ ਬਹੁਤ ਹੀ ਉਦਾਸ ਰਹਿਆ।

ਪਰ ਸਵੈ-ਦਇਆ ਇੱਕ ਵੈਸ ਹੈ, ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਣ ਦੇ ਦੋ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਤਰੀਕੇ ਹਨ: ਆਤਮ-ਚਿੰਤਨ ਅਤੇ ਹੋਰ ਸਿੱਖਣਾ।

ਇਸ ਲਈ, ਜੇ ਮੈਨੂੰ ਆਇੰਸਟਾਈਨ ਦੇ ਕਹਿਣ ’ਤੇ ਉਦਾਸ ਹੋਣਾ ਸੀ, ਤਾਂ ਇਹ ਸਿੱਖਣ ਵਿੱਚ ਸਹਾਇਕ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਕੀ ਕਿਹਾ ਸੀ। ਆਖਿਰਕਾਰ, ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਹੋਰ ਵੀ ਬੁਰੀ ਗੱਲ ਸੀ! ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਪੂਰਾ ਕਹਾਅਵਤ ਕੁਝ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੋਵੇ, “ਕਲਪਨਾ ਗਿਆਨ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ, ਅਤੇ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਵਿਸਤਰੀਤ ਮਾਨਸਿਕ ਚਿੱਤਰ ਨਹੀਂ ਬਣਾ ਸਕਦੇ, ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਟਾਇਲਟ ਸਾਫ਼ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਬਿਤਾਉਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ।”

ਹੁਣ, ਇਹ ਥਾਂ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਇਹ ਬਹੁਤ ਹੀ ਦਿਲਚਸਪ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉੱਥੇ ਇੱਕ ਚੰਗਾ ਲੇਖ ਹੈ ਜੋ ਆਇੰਸਟਾਈਨ ਦੇ ਕਹਾਵਤ ਦੇ ਮੂਲ ਬਾਰੇ ਹੈ, ਜੋ 1929 ਦੇ Saturday Evening Post ਦੇ ਇੱਕ ਇੰਟਰਵਿਊ ਵਿੱਚ ਇਸਦੇ ਪਹਿਲੇ ਵਰਜਨ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਫਿਰ 1931 ਵਿੱਚ ਇਸਦੇ ਪੂਰੇ ਰੂਪ ਨੂੰ ਉਧਰਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਹ 1929 ਦੀ ਗੱਲਬਾਤ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਲੇਖ ਵਿੱਚ ਉਧਰਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ:

ਆਇੰਸਟਾਈਨ: “ਮੈਂ ਅਨੁਭਵਾਂ ਅਤੇ ਪ੍ਰੇਰਣਾਵਾਂ ’ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਕਈ ਵਾਰ ਮੈਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਠੀਕ ਹਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਕਿ ਮੈਂ ਹਾਂ। ਜਦੋਂ ਰੌਇਲ ਅਕੈਡਮੀ ਦੁਆਰਾ ਵਿੱਤ-ਪ੍ਰਦਾਨ ਕੀਤੀਆਂ ਗਈਆਂ ਦੋ ਵਿਗਿਆਨਕ ਟੀਮਾਂ ਮੇਰੀ ਸਪੇਸ਼ਲ ਥਿਊਰੀ ਨੂੰ ਟੈਸਟ ਕਰਨ ਲਈ ਗਈਆਂ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਯਕੀਨ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਮੇਰੇ ਅਨੁਮਾਨ ਨਾਲ ਮਿਲਣਗੇ। ਜਦੋਂ 29 ਮਈ, 1919 ਦੇ ਸੂਰਜ ਗ੍ਰਹਣ ਨੇ ਮੇਰੀਆਂ ਅਨੁਭਵਾਂ ਦੀ ਪੁਸ਼ਟੀ ਕੀਤੀ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਹੈਰਾਨ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ। ਜੇ ਮੈਂ ਗਲਤ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਹੈਰਾਨੀ ਹੁੰਦੀ।”

ਵਾਇਰਕ: “ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੀ ਕਲਪਨਾ ’ਤੇ ਆਪਣੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਭਰੋਸਾ ਕਰਦੇ ਹੋ?”

ਆਇੰਸਟਾਈਨ: “ਮੈਂ ਕਲਾਕਾਰ ਕਾਫੀ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਕਲਪਨਾ ’ਤੇ ਮੁਫ਼ਤ ਅਧਾਰ ’ਤੇ ਖਿੱਚ ਸਕੂੰ। ਕਲਪਨਾ ਗਿਆਨ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ। ਗਿਆਨ ਸੀਮਤ ਹੈ। ਕਲਪਨਾ ਦੁਨੀਆ ਨੂੰ ਘੇਰ ਲੈਂਦੀ ਹੈ।”

ਆਇੰਸਟਾਈਨ ਨੇ ਕਲਪਨਾ ਦੀ ਮਹੱਤਤਾ ਨੂੰ 1931 ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਪੂਰੀ ਰੂਪ-ਰੇਖਾ ਵਿੱਚ ਦਰਸਾਇਆ:

“ਕਈ ਵਾਰ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਯਕੀਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਸਹੀ ਹਾਂ ਜਦਕਿ ਮੈਨੂੰ ਕਾਰਨ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ। ਜਦ 1919 ਦੇ ਸੂਰਜ ਗ੍ਰਹਿਣ ਨੇ ਮੇਰੀ ਸੂਝ ਦੀ ਪੁਸ਼ਟੀ ਕੀਤੀ, ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਵੀ ਹੈਰਾਨੀ ਨਹੀਂ ਹੋਈ। ਅਸਲ ਵਿੱਚ, ਮੈਨੂੰ ਅਚੰਭਾ ਹੁੰਦਾ ਜੇ ਇਹ ਇਸ ਤੋਂ ਵੱਖਰਾ ਹੁੰਦਾ। ਕਲਪਨਾ ਗਿਆਨ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਹੈ। ਕਿਉਂਕਿ ਗਿਆਨ ਸੀਮਤ ਹੈ, ਜਦਕਿ ਕਲਪਨਾ ਪੂਰੀ ਦੁਨੀਆ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਸਮਾਉਂਦੀ ਹੈ, ਤਰੱਕੀ ਨੂੰ ਉਤੇਜਿਤ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਵਿਕਾਸ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਸਖਤ ਤੌਰ ’ਤੇ ਵਿਗਿਆਨਕ ਖੋਜ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਸਲੀ ਕਾਰਕ ਹੈ।”

ਮੇਰੀ ਨਜ਼ਰ ਵਿੱਚ, ਦੋਹਾਂ ਕੌਟਸ ਦੀਆਂ ਪੂਰੀਆਂ ਵਰਜਨਾਂ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਹਨ! ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਸੂਝ ਅਤੇ ਪ੍ਰੇਰਣਾਵਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ—ਅਤੇ ਜਿਵੇਂ ਮੇਰੇ ਕਰਮਚਾਰੀ ਦੱਸ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਮੈਨੂੰ ਅਕਸਰ ਇਹ ਯਕੀਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਸਹੀ ਹਾਂ!

ਇਹ ਵਿਚਾਰ ਕਿ ਕਿਸੇ ਦੇ ਸੁਝਾਅ ਅਤੇ ਪ੍ਰੇਰਨਾਵਾਂ ਮੌਜੂਦਾ ਤੱਕ ਕੀਤੀਆਂ ਗਈਆਂ ਪ੍ਰਯੋਗਾਤਮਕ ਮੌਨਟਣਾਂ ਨਾਲੋ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਹਨ, ਮੈਨੂੰ ਸਹਿਮਤ ਹੈ। ਹੋਰ ਵੀ ਵਧੀਆ, ਇਹ ਸੁਝਾਅ ਅਤੇ ਪ੍ਰੇਰਨਾਵਾਂ ਹੋਣਾ ਕੁਝ ਹੈ ਜੋ ਮੈਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ। ਮੇਰੇ ਸੁਝਾਅ ਅਤੇ ਪ੍ਰੇਰਨਾਵਾਂ ਮੇਰੇ ਲਈ ਬਰਾਬਰ ਸੱਚੇ ਹਨ, ਪਰ ਇਹ ਸਿਰਫ ਸੰਕਲਪਤ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਮਾਨਸਿਕ ਚਿੱਤਰਾਂ ਦੇ ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਾਥ ਦੇਣ।

ਇਸ ਲਈ, ਆਇੰਸਟਾਈਨ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਜੋ ਕੋਈ ਪਹਿਲੇ ਸਾਲ ਦਾ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਇਸ ਪੋਸਟਰ ਨਾਲ ਸੋਚੇਗਾ। ਮੂਲ ਰੂਪ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਸਿਰਫ ਪ੍ਰੇਰਨਾ ਅਤੇ ਸੁਝਾਅ ਦੀ ਮਹੱਤਤਾ ਬਾਰੇ ਇੱਕ ਬਿੰਦੂ ਬਣਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਅਤੇ ਪ੍ਰੇਰਨਾ ਅਤੇ ਸੁਝਾਅ ਹਰ ਕਿਸੇ ਲਈ ਉਪਲਬਧ ਹਨ, ਚਾਹੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਮਾਨਸਿਕ ਚਿੱਤਰ ਹਨ ਜਾਂ ਨਹੀਂ।

ਪਿਛਲੇ ਕੁਝ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ, ਜਦੋਂ ਤੋਂ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਅਫੈਂਟੇਸੀਆ ਹੈ, ਮੈਂ ਇਸ ਬਾਰੇ ਕਾਫ਼ੀ ਸੋਚਿਆ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਸਮਝ ਆਈ ਹੈ ਕਿ, ਮੁਲ਼ ਤੌਰ ’ਤੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਇਸਦੇ ਵੀ ਕੁਝ ਟਰੇਡਆਫਸ ਹਨ।

ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਤਸਵੀਰਾਂ ਬਣਾਉਣ ਦੇ ਯੋਗ ਨਾ ਹੋਣ ਦੇ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਕਈ ਫਾਇਦੇ ਹਨ। ਉਦਾਹਰਣ ਲਈ, ਮੈਂ ਜਲਦੀ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ। ਇਹ ਖ਼ਾਸ ਕਰਕੇ ਉਹਦੋਂ ਸੱਚ ਸੀ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਨੌਜਵਾਨ ਸੀ, ਪਰ ਇਹ ਹੁਣ ਵੀ, ਜੋ ਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਚਾਲੀਏ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਹਾਂ, ਕਾਫ਼ੀ ਹੱਦ ਤੱਕ ਸੱਚ ਹੈ।

ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਵੱਡਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਮੈਨੂੰ ਬੌਧਿਕ ਤੌਰ ਤੇ ਆਤਮ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਕਿਸੇ ਵੀ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਢੀਲਾ ਨਹੀਂ। ਮੈਂ ਅਕਾਦਮਿਕ ਤੌਰ ’ਤੇ ਚੰਗਾ ਕੀਤਾ, ਕੈਨੇਡੀਅਨ ਸੂਬੇ ਸਕੈਚੇਵਾਨ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਚੇ ਸਕੂਲਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਤੋਂ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਚੇ ਔਸਤ ਨਾਲ ਗ੍ਰੈਜੂਏਟ ਕੀਤਾ, ਅਤੇ ਕਈ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦਾਖਲਾ ਸਕਾਲਰਸ਼ਿਪ ਜਿੱਤੇ। ਮੇਰੇ ਇੱਕ ਅਧਿਆਪਕ ਨੇ ਮੇਰੇ “ਕੁਦਰਤੀ, ਅਦਭੁਤ ਬੁੱਧੀਮਾਨ” ਦੀ ਸਿਫਾਰਸ਼ੀ ਪੱਤਰ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਜੋ ਵੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਾਂਗਾ, ਉਸ ਵਿੱਚ ਕਾਮਯਾਬ ਹੋਵਾਂਗਾ।

ਮੈਂ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ।

ਅਕਾਦਮਿਕ ਪੱਖੋਂ, ਮੈਂ ਚੰਗਾ ਕੀਤਾ, ਕਈ ਵਿਭਾਗਾਂ ਤੋਂ ਕਲਾਸਾਂ ਲਈਆਂ ਜਦੋਂ ਕਿ ਮੈਂ ਇਹ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਕੀਹ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ। ਬੀ.ਐਸ.ਸੀ. ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਲੋੜੀਂਦੇ 60 ਕ੍ਰੈਡਿਟ (ਇਕ-ਸੈਮੈਸਟਰ ਦੀਆਂ ਕਲਾਸਾਂ ਲਈ 1.5 ਕ੍ਰੈਡਿਟ ਅਤੇ ਪੂਰੇ ਸਾਲ ਦੀਆਂ ਕਲਾਸਾਂ ਲਈ 3 ਕ੍ਰੈਡਿਟ), ਅਤੇ ਮੈਂ 84 ਕ੍ਰੈਡਿਟ ਨਾਲ ਗ੍ਰੈਜੂਏਟ ਕੀਤਾ—ਲਗਭਗ 2 ਵਾਧੂ ਸਾਲ ਦੀਆਂ ਕਲਾਸਾਂ। ਮੈਂ ਕੰਪਿਊਟਰ ਸਾਇੰਸ ਅਤੇ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨ ਵਿੱਚ ਡਬਲ ਮੇਜਰ ਕੀਤਾ। ਮੈਂ ਕੰਪਿਊਟਰ ਸਾਇੰਸ ਮੇਜਰ ਨੂੰ ਅੱਧੇ ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ: ਮੈਂ ਤੀਜੇ ਸਾਲ ਦਾ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨ ਮੇਜਰ ਸਾਂ ਅਤੇ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਸੌਂਖੀਕ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨ ਵਿੱਚ ਗ੍ਰੈਜੂਏਟ ਸਕੂਲ ਕਰਾਂਗਾ। ਮੇਰੇ ਸੌਂਖੀਕ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨ ਦੇ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਜੇ ਮੈਂ ਸੌਂਖੀ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਮਹਾਨ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਗਣਿਤ ਵਿੱਚ ਵੀ ਮੇਜਰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਗਣਿਤ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਅਤੇ ਪੁੱਛਿਆ “ਕੰਪਿਊਟਰ ਸਾਇੰਸ ਕਿਵੇਂ?” (ਉਸ ਵੇਲੇ ਮੈਂ ਕਦੇ ਵੀ ਕੰਪਿਊਟਰ ਸਾਇੰਸ ਦਾ ਕੋਰਸ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਜਾਂ ਇੱਕ ਵੀ ਕੋਡ ਦੀ ਲਾਈਨ ਨਹੀਂ ਲਿਖੀ ਸੀ।)

ਉਹ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਸੋਚਦਾ ਰਿਹਾ, ਆਪਣੇ ਠੋਡੀ ਨੂੰ ਹਥ ਲਾਈ, ਅਤੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ: “ਨਵਵੇਂ ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਵਧੀਆ।”

ਚਾਰ ਸ਼ਬਦ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਦਲ ਸਕਦੇ ਹਨ।

ਇਹ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਪ੍ਰੋਗ੍ਰਾਮਿੰਗ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਸੀ, ਅਤੇ ਇਹ ਮੇਰੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਅਬਸਟਰੈਕਟ, ਤਸਵੀਰ-ਰਹਿਤ ਦਿਮਾਗ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਹੀ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੈਚ ਹੁੰਦੀ ਸੀ! ਇਸ ਲਈ, ਮੈਂ ਗ੍ਰੈਜੂਏਟ ਸਕੂਲ ਦੀ ਬਜਾਏ ਸਿਲਿਕਾਨ ਵੈਲੀ ਵਿੱਚ ਆ ਖ਼ਤਮ ਹੋਇਆ, ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਕੈਨੇਡਾ ਵਾਪਸ ਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਲੀਨਪਬ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕੀਤੀ।

ਅਫਾਂਟੇਸੀਆ ਥੋੜ੍ਹਾ ਬਹੁਤ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਵਰਣਨ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰਾ ਦਿਮਾਗ ਕਿਵੇਂ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਜੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦਿਮਾਗ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦਾ ਤਰੀਕਾ ਪਸੰਦ ਹੈ, ਤਾਂ ਤਾਰਕਿਕ ਤੌਰ ’ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਅਫਾਂਟੇਸੀਆ ਪਸੰਦ ਨਾ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਈ ਵਜ੍ਹਾ ਨਹੀਂ।

ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਸੋਚਣ ਦੇ ਸਮਰੱਥ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ, ਮੈਂ ਵਾਕਈ ਜਲਦੀ ਸੌਣ ਵੀ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹਾਂ। ਮੇਰੀ ਪਤਨੀ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਲਈ ਨਫ਼ਰਤ ਕਰਦੀ ਹੈ।

ਮੈਂ ਆਮ ਤੌਰ ’ਤੇ ਦੋ ਤੋਂ ਤਿੰਨ ਮਿੰਟਾਂ ਵਿੱਚ ਸੌਂ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਸਿਰਫ ਬਿਸਤਰ ਵਿੱਚ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ, ਆਪਣੇ ਸੱਜੇ ਪਾਸੇ ਮੁੜ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ, ਤਕੀਆ ਠੀਕ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਦੂਵੇ ਦਾ ਕੋਨਾ ਆਪਣੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਟੱਕ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਸੋਚਣਾ ਬੰਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਸੌਂ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ। ਕਦੇ-ਕਦੇ, ਜੇ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਯੋਜਨਾ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹੋਏ, ਸ਼ਡਿਊਲ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹੋਏ, ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਕੋਡ ਜਾਂ ਫੈਸਲੇ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦੇ ਹੋਏ ਪਾਉਂਦਾ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਤੌਰ ’ਤੇ ਰੁਕ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ। ਜੇ ਇਹ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਡੂੰਘਾ ਸਾਹ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ … ਅਤੇ ਫਿਰ ਮੈਂ ਸਿਰਫ ਸੋਚਣਾ ਬੰਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। (ਇਸਦੇ ਨਾਲ ਹੀ, ਮੈਂ ਆਖਾਂ ਦੇ ਨਕਾਬ, ਕੰਨ ਦੇ ਪਲੱਗ ਅਤੇ ਨੱਕ ਦੀ ਪੱਟੀ ਪਾ ਕੇ ਸੌਂਦਾ ਹਾਂ। ਆਪਣੇ ਇੰਪੁੱਟਸ ਦੀ ਨਿਗਰਾਨੀ ਕਰੋ।)

ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਸੌਂਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਇੱਕ ਕੰਮ ਜੋ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ, ਉਹ ਹੈ “ਭੇਡਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ”।

ਮੈਨੂੰ ਯਕੀਨ ਹੈ ਕਿ ਹੁਣ ਤੱਕ ਤੁਸੀਂ ਸਮਝ ਗਏ ਹੋਵੋਗੇ ਕਿ ਇਹ ਵਿਚਾਰ ਮੇਰੇ ਲਈ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਮਾਇਨਾ ਨਹੀਂ ਰੱਖਦਾ। ਮੇਰੇ ਲਈ, ਭੇਡਾਂ ਗਿਣਨਾ ਹੈ “1 ਭੇਡ। 2 ਭੇਡ। 3 ਭੇਡ।” ਇਸਦਾ ਕੀ ਫਾਇਦਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ? ਵੱਡੇ ਹੋ ਕੇ, ਮੇਰੇ ਲਈ ਇਹ ਵਿਚਾਰ ਬਿਲਕੁਲ ਅਜੀਬ ਸੀ ਕਿ ਕਿਸੇ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਭੇਡਾਂ ਗਿਣਨ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਸੌਣ ਵਿੱਚ ਆਸਾਨੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿੱਚ, ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਸੇਰਟਾ ਮੈਟਰਸ ਇਸ਼ਤਿਹਾਰ ਦੇ ਵੱਡੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਾਲੀਆਂ ਕਾਰਟੂਨ ਭੇਡਾਂ ਨੂੰ ਕਿਨ੍ਹੇ ਕਿੰਨੇ ਕਾਰਟੂਨ ਬਾੜਾ ਫਾਨਦਣ ਵਾਲੇ ਨਹੀਂ ਭਰਦਾ। ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਅਹਸਾਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਹੋਰ ਲੋਕ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਇਹ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ।

ਮੈਂ ਅਨੁਮਾਨ ਲਗਾਂਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਤਸਵੀਰਾਂ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਭੇਡਾਂ ਗਿਣਨ ਦਾ ਕਾਰਨ ਸੰਭਵਤ: ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ, ਧਿਆਨ ਭੰਗ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਜਾਂ ਪਰੇਸ਼ਾਨੀ ਵਾਲੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਨੂੰ ਕੁਝ ਮਾਸੂਮ ਤਸਵੀਰਾਂ ਨਾਲ ਬਦਲਣਾ ਹੈ। ਅਤੇ ਖੁਸ਼, ਫੁਲਕਾਰੀ ਭੇਡਾਂ ਜੋ ਬਾੜਾ ਫਾਨਦ ਰਹੀਆਂ ਹਨ, ਨਾਲੋਂ ਵਧ ਕੇ ਕੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ? (ਠੀਕ ਹੈ, ਮੈਂ ਅਨੁਮਾਨ ਲਗਾਂਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਇਹ ਚਰਵਾਹੇ ਲਈ ਮਾਸੂਮ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਸੌਣ ਲਈ ਭੇਡਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵਾੜੇ ਵਿੱਚ ਸਥਿਤ ਦੇਖਦੇ ਹਨ?)

ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਂਤ, ਆਰਾਮਦਾਇਕ ਤਸਵੀਰਾਂ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਅਖੀਰਕਾਰ ਉਹ ਤਸਵੀਰਾਂ ਫੀਕੀ ਪੈ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਤੁਸੀਂ ਆਰਾਮ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਸੁੱਤ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਖੈਰ, ਮੇਰੇ ਲਈ, ਇਹ ਮੈਡਫਾਲਟ ਸਥਿਤੀ ਹੈ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਇਹ ਕੋਈ ਖ਼ਾਸ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਹ ਤੁਰੰਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ, “ਖੁਸ਼ ਸਥਾਨ” ਦੇ ਵਿਚਾਰ ਨੂੰ ਵਿਚਾਰੋ। ਮੈਂ ਸੁਣਿਆ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਲੋਕ ਆਰਾਮ ਕਰਨ ਜਾਂ ਧਿਆਨ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਕਈ ਵਾਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਖੁਸ਼ ਸਥਾਨ ਵਿੱਚ ਕਲਪਨਾ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਮੇਰੇ ਲਈ ਕਦੇ ਵੀ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆਈ। ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਸਿਰਫ ਆਪਣੇ ਮਨ ਨੂੰ ਸਾਫ਼ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਹੇ? ਇਸਨੂੰ ਕਰਨ ਲਈ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਸੇ ਖਾਸ ਚੀਜ਼ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣ ਦੀ ਲੋੜ ਕਿਉਂ ਹੈ?

ਪਰ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਇਹ ਸਮਝ ਲਿਆ ਕਿ ਜਦੋਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਗਜ ਵਿੱਚ ਤਸਵੀਰਾਂ ਜਾਂ ਫਿਲਮਾਂ ਚਲ ਰਹੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਇਹ ਸਮਝ ਆ ਗਈ:

ਤੁਹਾਨੂੰ ਫਿਲਮਾਂ ਨੂੰ ਬੰਦ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ।

ਇਹ ਬਹੁਤ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।

ਮੇਰੇ ਲਈ, ਇਹ ਫਿਲਮਾਂ ਬਸ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀਆਂ। ਮੈਂ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਇਹ ਖਾਲੀ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਕਾਲਾ ਨਹੀਂ, ਖਾਲੀ। ਨਾ ਕੋਈ ਰੰਗ, ਨਾ ਕੋਈ ਤਸਵੀਰ, ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ। ਅਖਿਰਕਾਰ, ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਕੋਈ ਫੋਟੋਨ ਮੇਰੀਆਂ ਰੈਟਿਨਾਸ ’ਤੇ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦੀਆਂ। ਮੈਂ ਹੋਰ ਕੁਝ ਹੋਣ ਦੀ ਉਮੀਦ ਕਿਵੇਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ?

ਇਸ ਵਿੱਚ ਯਕੀਨਨ ਇੱਕ ਕਿਸਮ ਦੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਖਾਲੀਪਣ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਸ਼ਬਦਿਕ ਤੌਰ ’ਤੇ, ਉੱਥੇ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਕੋਈ ਤਸਵੀਰਾਂ ਸ਼ਾਂਤ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨਹੀਂ, ਜਾਂ ਭੇਡਾਂ ਨਾਲ ਬਦਲਣ ਦੀ, ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਖੁਸ਼ੀ ਵਾਲੀ ਜਗ੍ਹਾ ਨਾਲ। ਡਿਫਾਲਟ ਦੁਆਰਾ।

ਮੈਂ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਤੌਰ ’ਤੇ ਕੋਈ ਜ਼ੈਨ ਸੰਨਿਆਸੀ ਨਹੀਂ ਹਾਂ, ਪਰ ਆਪਣੇ ਮਨ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਕਰਨ ਅਤੇ ਸੌਣ ਜਾਂ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਰੀਸੈਟ ਕਰਨ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਵਿੱਚ, ਮੈਂ ਰੌਸ਼ਨ ਹਾਂ।

ਤਾਂ, ਮੈਂ ਇਹ ਲੇਖ ਕਿਉਂ ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ?

ਪਹਿਲਾਂ, ਆਪਣੇ ਲਈ। ਮੈਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੈ ਕਿ ਸੰਭਵ ਤੌਰ ’ਤੇ ਵਧੇਰੇ ਸਪਸ਼ਟ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਸੋਚਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ, ਖਾਸਕਰ ਆਪਣੇ ਖੁਦ ਦੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਬਾਰੇ। ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਲਗਿਆ ਕਿ ਮੈਨੂੰ Aphantasia ਹੈ, ਜਿਹੜਾ ਸਪਸ਼ਟ ਤੌਰ ’ਤੇ ਮੇਰੇ ਲਈ ਬਹੁਤ ਦਿਲਚਸਪ ਸੀ, ਅਤੇ ਇਸ ਲੇਖ ਨੂੰ ਲਿਖਣ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬਿਹਤਰ ਸਮਝਣ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਮਿਲੀ। ਇਸ ਦੇ ਇਲਾਵਾ, ਮੈਂ ਆਮ ਤੌਰ ’ਤੇ ਇੰਨਾ ਨਿੱਜੀ ਤੌਰ ’ਤੇ ਅਸੁਰੱਖਿਅਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਇਸ ਲਈ, ਇਹ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਰਿਜੈਕਸ਼ਨ ਥੈਰਪੀ ਵਾਂਗ ਹੈ, ਪਰ ਇੱਕ ਗਲੋਬਲ ਪੱਧਰ ’ਤੇ।

ਦੂਜਾ, ਉਹ ਲੋਕ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਫਾਂਟੇਸੀਆ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਅਫਾਂਟੇਸੀਆ ਹੈ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਕਈ ਹਨੇਰੇ ਵਿਚਾਰ ਆਏ। ਮੇਰੀ ਆਸ ਹੈ ਕਿ ਜੇ ਇਹ ਤੁਹਾਡਾ ਵਰਣਨ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਹ ਲੇਖ ਤੁਹਾਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਵਿਚਾਰਾਂ ਤੋਂ ਉਭਾਰਨ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ।

ਤੀਜਾ, ਨਿਊਰੋਟਾਈਪਿਕਲ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਫਾਂਟੇਸੀਆ ਨਹੀਂ ਹੈ। (ਹਾਂ, ਤੁਹਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ।) ਮੈਨੂੰ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਲੇਖ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਵੀ ਦਿਲਚਸਪੀ ਦਾ ਕਾਰਨ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਆਖਰਕਾਰ, ਪਿਛਲੇ ਚਾਰ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਕਈ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਅਫਾਂਟੇਸੀਆ ਬਾਰੇ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਤੁਹਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਕਈ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਯਕੀਨਨ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਤੁਹਾਡੀ ਕਲਪਨਾ ਤੁਹਾਡੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜੀਣ ਦੇ ਤਰੀਕੇ ਲਈ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ। ਤਾਂ, ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਕਲਪਨਾ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ ਕਿ ਕਲਪਨਾ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਨਾ ਹੋਣਾ ਕਿਵੇਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ? ਅਤੇ ਇਸ ਦੇ ਕੀ ਨਤੀਜੇ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਕਿਵੇਂ ਸੋਚੋ ਅਤੇ ਜੀਵਨ ਜਿਉਂਦੇ ਹੋ?

ਸ਼ਾਇਦ ਨਿਬੰਧ ਦੇ ਅਖੀਰ ’ਤੇ ਤੁਸੀਂ ਸਮਝ ਪਾ ਲੋਗੇ।

ਮੇਰਾ ਇਰਾਦਾ ਇਸ ਨਿਬੰਧ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਨਜ਼ਰੀਏ ਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਸਾਂਝਾ ਕਰਨ ਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਸਿਰਫ ਮੇਰੇ ਨਜ਼ਰੀਏ ਨੂੰ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਬਲਕਿ ਆਪਣੇ ਨਜ਼ਰੀਏ ਨੂੰ ਵੀ ਬਿਹਤਰ ਢੰਗ ਨਾਲ ਸਮਝ ਸਕੋ।

ਜੋ ਮੈਂ ਇੱਥੇ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਉਹ ਕੁਝ ਐਸਾ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਮੈਂ ਬੌਧਿਕ ਸਹਾਨਭੂਤੀ ਕਹਿੰਦਾ ਹਾਂ।

ਮੈਂ ਕਦੇ ਵੀ ਸਥਿਤੀਕ ਤੌਰ ਤੇ ਤਸਦੀਕ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ, ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਪੂਰਾ ਯਕੀਨ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਵੀ ਕਿਤੇ ਨਾ ਕਿਤੇ ਆਟੀਜ਼ਮ ਸਪੈਕਟ੍ਰਮ ’ਤੇ ਹਾਂ। ਇਸ ਲਈ, ਮੈਂ ਉਸ ਸੁਝਾਵਕ ਕਿਸਮ ਦੀ ਸਹਾਨਭੂਤੀ ਵਿੱਚ ਮਾੜਾ ਹਾਂ ਜੋ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਕੁਦਰਤੀ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਨਵੇਂ ਜਨਮੇ ਘੋੜਿਆਂ ਲਈ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋਣਾ ਕੁਦਰਤੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਜੋ ਕੁਝ ਮੈਨੂੰ “ਘੋੜਾ ਸਹਾਨਭੂਤੀ” ਵਿੱਚ ਘਾਟ ਹੈ, ਮੈਂ ਬੌਧਿਕ ਸਹਾਨਭੂਤੀ ਨਾਲ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਉਹ ਸਹਾਨਭੂਤੀ ਜੋ ਆਪਣੇ ਸਥਾਨ ਬਾਰੇ ਅੰਦਰੂਣੀ ਵਿਚਾਰ ਤੋਂ, ਅਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਸਥਾਨ ਬਾਰੇ ਨਿਕਲਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਬੌਧਿਕ ਸਹਾਨਭੂਤੀ ਹੀ ਹੈ ਜੋ ਮੈਂ ਇੱਥੇ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।

“ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਜਾਣੋ”, ਆਖਰਕਾਰ।

ਮੈਂ ਵੀ ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰ ਸਾਂਝੇ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ Aphantasia ਨਾ ਹੋਣ ਦਾ ਸਮਝਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਿਆਂ ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰੇ ਕੁਝ ਵਿਚਾਰ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਬਿਲਕੁਲ ਅਜੀਬ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਆਖਰਕਾਰ, ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਸਿੱਧਾ ਤਜਰਬਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜੋ ਕਈ ਲੋਕ ਕਰਨ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਮੈਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ’ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੈ, ਬੇਸ਼ਕ, ਪਰ ਇਹ ਫਿਰ ਵੀ ਮੇਰੇ ਲਈ ਕੁਝ ਅਜਿਹਾ ਹੈ ਜੋ ਬੁਨਿਆਦੀ ਤੌਰ ’ਤੇ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਹੈ।

ਇਸ ਨਾਲ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੀ ਦਿਲਚਸਪ ਵਿਚਾਰ ਆ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਵੀ ਬਿਹਤਰ ਸਮਝ ਸਕਦੇ ਹੋ।

ਪਰ ਪਹਿਲੀ ਚੀਜ਼ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਸੋਚ ਸਕਦੇ ਹੋ ਉਹ ਸਵਾਲ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੈ:

ਮੈਨੂੰ ਅਫਾਂਟੇਸੀਆ ਹੋਣ ਦਾ ਪਤਾ ਕਿਵੇਂ ਨਹੀਂ ਚਲਿਆ?

ਖ਼ਾਸ ਕਰਕੇ, ਮੈਂ ਕਿਵੇਂ ਚਾਲੀ ਦੇ ਪੱਧਰ ’ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਬਿਨਾਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋਏ? ਇਸ ਬਾਰੇ ਇੱਕ ਦਿਲਚਸਪ ਨਜ਼ਰੀਆ ਉਹ ਰੂਮਮੈਟ ਦੇਣਗੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਮੈਂ ਕਦੇ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ।

ਲਗਭਗ ਤੀਹ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ, ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦੇ ਤੀਜੇ ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਸੀ, ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਇੱਕ ਰੂਮਮੈਟ ਸੀ ਜਿਸਨੂੰ ਅਸੀਂ W ਕਹਾਂਗੇ। ਹੁਣ, W ਬਹੁਤ ਪਤਲਾ ਸੀ।

ਕਿਉਂ?

ਖੈਰ, W ਨੂੰ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਸੁੰਘਣ ਦੀ ਸਮਰੱਥਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ, W ਲਈ, ਖਾਣਾ ਉਹ ਕੁਝ ਸੀ ਜੋ ਉਹ ਭੁੱਖ ਲੱਗਣ ’ਤੇ ਖਾਂਦਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਭੁੱਖ ਮਿਟ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹ ਤੁਰੰਤ ਰੁਕ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਆਖਿਰਕਾਰੀ, ਜੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸੁੰਘਣ ਦੀ ਸਮਰੱਥਾ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਤਾਂ ਸਵਾਦ ਬਹੁਤ ਮੂਲ ਹੈ, ਅਤੇ ਖਾਣਾ ਕਾਫ਼ੀ ਬੇਸੁਆਦ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ, ਤੁਸੀਂ ਕੋਈ ਮਨੋਰੰਜਨ ਖਾਣਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ, ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਜਦੋਂ ਤੁਹਾਡੀ ਭੁੱਖ ਮਿਟ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਖਾਣਾ ਰੁਕ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। (ਸ਼ਾਇਦ ਮੋਟਾਪੇ ਦੀ ਮਹਾਂਮਾਰੀ ਦਾ ਅਸਲ ਇਲਾਜ ਨੱਕ ਦੇ ਪਲੱਗ ਹਨ?)

ਬਹਾਲ, W ਲਈ, ਖਾਣਾ ਇੰਧਨ ਸੀ, ਮਜ਼ਾ ਨਹੀਂ।

ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਬਾਰਾਂ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਤਕ ਇਹ ਸਮਝਣ ਲਈ ਲਗਿਆ ਕਿ ਸੁਗੰਧ ਇੱਕ ਚੀਜ਼ ਸੀ ਜੋ ਲੋਕ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਕਰ ਸਕਦੇ ਸਨ, ਅਤੇ ਉਹ ਇਸਨੂੰ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ।

ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋ ਉਸਨੇ ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਸਿੱਖਿਆ?

ਉਸਨੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਪਾਦਾਂ ਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਕੀ ਸੀ।

(ਇਸ ਬਾਰੇ ਸੋਚੋ! ਬਿਨਾਂ ਸੁਗੰਧ ਦੇ, ਪਾਦ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਆਵਾਜ਼ ਹੈ ਜੋ ਲੋਕ ਕਦੇ ਕਦੇ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਕੀ ਹੋਵੇਗੀ?)

ਪਰ ਇਹ ਬਹੁਤ ਦਿਲਚਸਪ ਹੈ ਕਿ ਗਿਆਰਾਂ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਉਮਰ ਤਕ ਇਹ ਜਾਣਣ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਜਿਊਣਾ ਕਿ ਸੁਗੰਧ ਇੱਕ ਚੀਜ਼ ਸੀ ਜੋ ਲੋਕ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਕਰ ਸਕਦੇ ਸਨ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਸਾਡੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਹਰ ਜਗ੍ਹਾ ਇਸ਼ਾਰੇ ਹਨ!

ਹਾਲਾਂਕਿ, ਮੇਰੇ ਲਈ ਚਾਲੀ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸਮਝ ਸਕਿਆ ਕਿ “ਦਰਸ਼ਾਵਣਾ” ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਹੈ ਜੋ ਲੋਕ ਸਚਮੁੱਚ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਅਸਲ ਤਸਵੀਰਾਂ ਬਣਾਇਆ ਕੇ, ਇਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀ ਕਾਫ਼ੀ ਅਗਿਆਨਤਾ ਹੈ! ਮੇਰਾ ਮਤਲਬ ਹੈ, ਸਾਡੇ ਭਾਸ਼ਾ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਹਰ ਜਗ੍ਹਾ ਇਸ਼ਾਰੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਵੀਹਵੇਂ ਅਤੇ ਤੀਹਵੇਂ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਇਸ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਹੋ ਕੇ ਗੁਜ਼ਰ ਗਿਆ!

ਦਰਸ਼ਾਓ ਸੰਸਾਰਕ ਸ਼ਾਂਤੀ। ਦਰਸ਼ਾਓ ਆਪਣੇ ਮੋੜ ਸਿਗਨਲ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦੇ ਹੋਏ। ਆਪਣੀ ਕਲਪਨਾ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰੋ। ਅਤੇ, ਬੇਸ਼ਕ, ਕਲਪਨਾ ਗਿਆਨ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ।

ਮੈਂ ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਨਹੀਂ ਸਮਝ ਸਕਿਆ?

“ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਬਣਾਉਣਾ” ਦਾ ਕੀ ਮਤਲਬ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਜੇ ਇਸਦਾ ਸ਼ਾਬਦਿਕ ਅਰਥ ਨਾ ਹੋਵੇ?

ਪਿਛਲੇ ਪਾਸੇ, ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਂ “ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਬਣਾਉਣਾ” ਨੂੰ “ਸਮਝਣਾ” ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਸਮਝਿਆ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਨਾ ਕਿ “ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਤਸਵੀਰ ਬਣਾਉਣਾ”। ਕਿਉਂਕਿ, ਫਿਰ, ਕੋਈ ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ? (ਇੱਕ ਮਨ-ਮਹਿਲ ਵਰਤਣ ਵਾਲੇ ਸ਼ੇਰਲਾਕ ਹੋਮਜ਼ ਵਿੱਲਨ ਦੇ ਇਲਾਵਾ, ਜੋ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਇਕ ਯਾਦਗਾਰ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ, ਆਮ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੇ, ਹੈਨਾ?)

ਹਾਸੇਪੂਰਣ ਤੌਰ ’ਤੇ, ਮੈਂ ਅਤੇ W ਦੋਵੇਂ ਉਸ ਸਮੇਂ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨ ਦੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਸਨ। ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਕਿ W ਨੂੰ ਬਾਰਾਂ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਕੋਈ ਸੁਗੰਧ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ, ਮੈਨੂੰ ਪਹਿਲੇ ਸਾਲ ਦੇ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨ ਵਿੱਚ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਸ਼ਾਇਦ Asperger’s Syndrome ਹੈ। (ਉਸ ਸਮੇਂ ਇਹ Autism ਤੋਂ ਵੱਖਰਾ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ Autism ਨੂੰ Autism Spectrum Disorder (ASD) ਵਿੱਚ ਉਚਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।) ਮੈਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਕਿ Asperger’s ਸ਼ਾਇਦ ਮੇਰੇ ਬਾਰੇ ਅਤੇ ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਤਜਰਬੇ ਬਾਰੇ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਸਮਝਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਮੈਨੂੰ Aphantasia ਨਹੀਂ ਲੱਭੀ, ਸ਼ਾਇਦ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਨੂੰ Aphantasia ਨਹੀਂ ਲੱਭੀ: ਇਸਨੂੰ 1990 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿੱਚ ਨਾਮ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਵਿੱਚ ਸੀ।

ਤਾਂ, ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਕਦੇ ਸੋਚਦੇ ਹੋ ਕਿ ਕੁਝ ਵੀ ਨਵਾਂ ਖੋਜਣ ਲਈ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਹ ਕਲਪਨਾ ਕਰੋ: ਕੁਝ ਚੀਜ਼ਾਂ ਸ਼ੁੱਧ ਆਤਮ-ਚਿੰਤਨ ਨਾਲ, ਹੋਰ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰਕੇ ਖੋਜੀਆਂ ਜਾ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ! (ਠੀਕ ਹੈ, ਤੁਸੀਂ ਸ਼ਾਇਦ ਇਸਦੀ ਕਲਪਨਾ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ!)

ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਕਿ ਸਿਰਫ ਸੋਚਣ ਅਤੇ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰਨ ਨਾਲ ਕੁਝ ਖੋਜਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਅੰਦਰੂਨੀ ਗੱਲਬਾਤ ਦੇ ਵਿਸ਼ਮ ਪ੍ਰਭਾਵ ਬਾਰੇ ਸੋਚੋ।

ਇਹ ਪਤਾ ਲਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਕੁਝ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ “ਅੰਦਰੂਨੀ ਗੱਲਬਾਤ” ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਕੁਝ ਮਹੀਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਆਪਣੇ Leanpub ਦੇ ਸਹਿ-ਸੰਸਥਾਪਕ Len ਨਾਲ Aphantasia ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਗੱਲਬਾਤ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ, ਅਤੇ ਕਿਵੇਂ ਉਹ ਹਾਲ ਹੀ ਵਿੱਚ ਇਹ ਜਾਣ ਕੇ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਕੋਲ ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਗੱਲਬਾਤ ਬਾਰੇ ਵਰਣਨ ਕੀਤਾ, ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਬਿਲਕੁਲ ਪਾਗਲਪਨ ਵਾਂਗ ਲੱਗਾ। ਹੁਣ, ਉਸਨੇ ਦਾਅਵਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਇਸ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਮਦਦ ਕੀਤੀ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਮੰਨ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਇਹ ਕੀਤੀ ਹੋਵੇਗੀ, ਪਰ ਇਹ ਬੇਹੱਦ ਅਜੀਬ ਲੱਗੀ।

ਹੁਣ, ਇਹ ਹਾਲ ਹੀ ਵਿੱਚ ਇੰਟਰਨੈੱਟ ’ਤੇ ਥੋੜ੍ਹਾ ਬਹੁਤ ਮੀਮ ਵੀ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਅਨੁਮਾਨ ਲਗਾਉਂਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਇਹ ਇੱਕ ਹੋਰ ਅਫਾਂਟੇਜ਼ੀਆ-ਵਰਗਾ ਹਾਲਾਤ ਹੈ: ਅਨੁਮਾਨਿਤ ਤੌਰ ’ਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ (ਜਾਂ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ) ਲੋਕਾਂ ਕੋਲ ਇੱਕ ਅੰਦਰੂਨੀ ਸੰਵਾਦ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਜੇ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਸਪਸ਼ਟ ਤੌਰ ’ਤੇ ਸੋਚਦੇ ਹਨ ਕਿ ਇਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਨਹੀਂ, ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਸੋਚਦਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਵੀ ਇੱਕ ਅੰਦਰੂਨੀ ਸੰਵਾਦ ਹੈ। ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਤਸਵੀਰਾਂ ਦੇਖਣ ਦੀ ਯੋਗਤਾ ਦੇ ਬਰਅਕਸ, ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਸੋਚਦਾ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਅੰਦਰੂਨੀ ਸੰਵਾਦ ਚਾਹੀਦਾ ਹੋਵੇਗਾ। ਸੱਚ ਪੁੱਛੋ ਤਾਂ ਦੁਨਿਆ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਕਾਫੀ ਸ਼ੋਰਗੁਲ ਵਾਲੀ ਹੈ।

(ਇਸਦੇ ਨਾਲ ਹੀ, ਮੈਂ ਸੁਣਨ ਵਾਲੇ ਵਿਅਕਤੀ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਗਤ ਵਿਅਕਤੀ ਹਾਂ, ਇਸ ਲਈ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਗਤ ਕੁਝ ਗੁਆਉਣਾ ਕਾਫੀ ਵੱਡਾ ਨੁਕਸਾਨ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।)

ਹੁਣ, ਇਹ ਅਫਾਂਟੇਸੀਆ ਬਾਰੇ ਇੱਕ ਲੇਖ ਹੈ, ਅੰਦਰੂਨੀ ਮੋਨੋਲੌਗ ਬਾਰੇ ਨਹੀਂ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਇਸ ਬਾਰੇ ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਹਿਣ ਜਾ ਰਿਹਾ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਕੁਝ ਚੀਜ਼ਾਂ ਜ਼ਰੂਰ ਜ਼ਿਕਰ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਹਨ:

ਪਹਿਲਾਂ, ਮੈਂ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਹਾਂ ਕਿ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਅੰਦਰੂਨੀ ਮੋਨੋਲੌਗ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਜੇਕਰ ਮੈਂ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਗਲਤ ਸਮਝਦਾ ਨਹੀਂ ਹਾਂ। (ਮੈਂ ਇਹ ਸ਼ਬਦ ਦੇਖ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ਨੂੰ ਹਿਲਾਏ ਬਿਨਾਂ ਸੁਣ ਸਕਦਾ ਹਾਂ, ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ ਕਿ ਇਹ ਹੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਮੋਨੋਲੌਗ ਹੈ।)

ਦੂਜਾ, ਮੈਂ ਅੰਦਰੂਨੀ ਮੋਨੋਲੌਗ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਬਿਲਕੁਲ ਠੀਕ ਸੋਚ ਸਕਦਾ ਹਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਸੱਚਮੁੱਚ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਕਮੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।

ਤੀਜਾ, ਮੈਂ ਅੰਦਰੂਨੀ ਗੱਲਬਾਤ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਢੰਗ ਨਾਲ ਸੰਚਾਰ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਮਨ ਵਿੱਚ ਬੋਲਣ ਜਾਂ ਸੋਚਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਇਹ ਮੇਰੇ ਗੁਣਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ ਜੋ ਮੇਰੀ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਚਿੜ੍ਹਾਉਂਦਾ ਹੈ: ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਕਿਸੇ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਕੀ ਕਿਹਾ, ਅਤੇ ਮੈਂ ਤੁਰੰਤ ਹੀ ਕਈ ਤਿੱਖਾ ਜਵਾਬ ਦੇ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਉਹ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਕਾਸ਼ ਉਸਨੇ ਉਸ ਸਮੇਂ ਇਹ ਕਿਹਾ ਹੁੰਦਾ। ਅੰਦਰੂਨੀ ਗੱਲਬਾਤ ਤੋਂ ਬਿਨਾ, ਮੈਂ ਬੋਲਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸੋਚਦਾ ਨਹੀਂ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਪੂਰੇ ਵਾਕਾਂ ਅਤੇ ਪੈਰਾਗ੍ਰਾਫਾਂ ਵਿੱਚ ਗੱਲ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਪਰ ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੋਚਦਾ ਨਹੀਂ ਹਾਂ। ਉਹ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਿਕਲਦੇ ਹਨ, ਤੁਰੰਤ ਅਤੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬਣੇ ਹੋਏ। ਇਸਦੇ ਨਾਲ, ਕਿਉਂਕਿ ਘੱਟ ਦੇਰੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਇਸਦਾ ਘੱਟ ਖ਼ਤਰਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਿੱਢੀਆਂ ਵਾਲੀ ਸਿਆਣਪ ਹੋਵੇ।

ਹੁਣ, ਕਈ ਵਾਰ ਮੈਂ ਗੱਲ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਜਾਂ ਲਿਖਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਮੁੜ ਪਿੱਛੇ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ, ਜਾਂ ਤਾਂ ਨੁਅੰਸ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰਨ ਲਈ ਜਾਂ ਬੇਸਰ-ਪੈਰ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲਈ—ਅਤੇ ਮੈਂ ਇਹ ਹੁਣ ਹੋਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਜਿਵੇਂ ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਵੱਡਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹਾਂ—ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ ਕਿ ਇਹ ਮੇਰੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਗੱਲਬਾਤ ਦੀ ਕਮੀ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਿਤ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਿਵੇਂ ਜਿਵੇਂ ਉਮਰ ਵੱਧਦੀ ਹੈ, ਮੈਨੂੰ ਸੰਬੰਧਤ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦੱਸਣ ਦੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਇੱਛਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਜਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਇਸ ਲਈ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਬੁੱਧੀਮਾਨ ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਵੱਡਾ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕੀਤੀ (ਜੋ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਤਸਵੀਰਾਂ ਵੀ ਬਣਾ ਸਕਦਾ ਹੈ), ਜੋ ਸਦੀਵ ਹੀ ਬਹਿਸ ਕਰਦਾ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਰੋਕਦਾ ਰਿਹਾ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਮੈਂ ਵਿਰੋਧ ਭਾਵਾਂ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਜਾਪਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਲੈ ਚੁੱਕਾ ਹਾਂ। ਜਾਂ ਫਿਰ ਇਹ ਇਸ ਲਈ ਹੈ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਬੇਸਰ-ਪੈਰ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨੀਆਂ ਚੰਗੀਆਂ ਲੱਗਦੀਆਂ ਹਨ, ਅਤੇ ਜਿਵੇਂ ਜਿਵੇਂ ਉਮਰ ਵੱਧਦੀ ਹੈ ਮੈਂ ਥੋੜ੍ਹਾ ਆਪੇ-ਹੀ-ਰੁਝਾਨ ਹੋ ਗਿਆ ਹਾਂ। ਸੱਚ ਪੁੱਛੋ ਤਾਂ, ਇਹ ਸਾਰੇ ਕਾਰਨ ਹੀ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ।

ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ, ਅੰਦਰੂਨੀ ਗੱਲਬਾਤ ਨਾ ਹੋਣਾ ਅਫੈਂਟੇਜ਼ੀਆ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਿਤ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਨਹੀਂ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦਾ। ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਕਰਨ ਦਾ ਕੋਈ ਤਰੀਕਾ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਪਰ ਮੇਰਾ ਖਿਆਲ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਵਿੱਚ ਏਕ ਪਾਜ਼ੀਟਿਵ ਸਬੰਧ ਹੈ। (ਇਹੀ ਕਾਰਨ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਇੱਥੇ ਲੈ ਕੇ ਆ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਸੱਚ ਪੁੱਛੋ ਤਾਂ।) ਇਹ ਕਿਸੇ ਦੇ ਲਈ ਡਾਕਟਰੇਟ ਥੀਸਿਸ ਵਜੋਂ ਜਾਂਚਣ ਲਈ ਇਕ ਦਿਲਚਸਪ ਚੀਜ਼ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਮੇਰਾ ਅਨੁਮਾਨ ਹੈ ਕਿ ਦੋਵੇਂ ਵਿਜੁਅਲਾਈਜ਼ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਅੰਦਰੂਨੀ ਗੱਲਬਾਤ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਅਧਾਰਭੂਤ ਮਾਨਸਿਕ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਅਫੈਂਟੇਜ਼ੀਆ ਦਾ ਅੰਦਰੂਨੀ ਗੱਲਬਾਤ ਨਾ ਹੋਣ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧ ਹੈ। ਅਤੇ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਹੋਰ ਸਬੰਧ ਲੱਭਣ ਲਈ ਸ਼ੌਕ ਰੱਖਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਆਟੀਜ਼ਮ ਸਪੈਕਟ੍ਰਮ ਦੇ ਕਿਸੇ ਸਥਾਨ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧ ਲੱਭਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵੀ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮੈਂ ਸ਼ਾਇਦ ਹਾਂ।

ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਚਿੱਤਰ, ਕਾਰਟੂਨ ਜਾਂ ਫਿਲਮਾਂ ਚੱਲ ਰਹੀਆਂ ਹਨ, ਇਸ ਸਮਝ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਮੈਂ ਹੁਣ ਸਿਸਟਿਨ ਚੈਪਲ ਵੱਲ ਮੁੜਦਾ ਹਾਂ।

ਮੈਂ ਇਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਦੋ ਵਾਰ ਵੇਖਿਆ ਹੈ, ਇੱਕ ਵਾਰ ਬਚਪਨ ਵਿੱਚ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਵਿਅਸਕ ਹੋਣ ’ਤੇ। ਦੋਵੇਂ ਵਾਰ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਭੇਡ ਵਾਂਗ ਇਸ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ—ਪਰ ਕੋਈ ਸਰਟਾ ਕਾਰਟੂਨ ਭੇਡ ਜੋ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ’ਤੇ ਨਹੀਂ ਛੱਲਾਂਗ ਰਹੀ ਸੀ। ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਇਨਾ ਲੰਮਾ ਸਮਾਂ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਅਜੇ ਤੱਕ ਸਾਫ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਇਹ ਬਹੁਤ ਗੰਭੀਰ ਅਤੇ ਕਾਫ਼ੀ ਮਿਹਨਤ ਵਾਲਾ ਲਗਦਾ ਸੀ। ਦੂਜੀ ਵਾਰ ਇਹ ਸਾਫ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਇਹ ਕਾਫ਼ੀ ਚਮਕਦਾਰ ਅਤੇ ਜੀਵੰਤ ਲਗਦਾ ਸੀ।

ਦੋਵੇਂ ਹਾਲਤਾਂ ਵਿੱਚ, ਮੈਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆਇਆ। ਇੱਕ ਗਿਰਜਾਘਰ ਛੱਤ ਤੇ ਇਸਤਰੀ ਦੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਕਿਉਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਕਰੇਗਾ?

ਹਾਲਾਂਕਿ, ਜੇ ਸੰਗਤ ਦਾ ਬਹੁਤ ਸਾਰਾ ਹਿੱਸਾ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਤਸਵੀਰਾਂ ਬਣਾ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਜਦੋਂ ਉਹ ਪ੍ਰਵਚਨ ਤੋਂ ਬੋਰ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਛੱਤ ਨੂੰ ਘੂਰਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਤਸਵੀਰਾਂ ਸਿੱਧਾ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਚਿਪਕ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਉਹ ਉੱਥੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹਨ।

ਹੁਣ ਸਿਸਟਾਈਨ ਚੈਪਲ, ਅਤੇ ਆਮ ਤੌਰ ’ਤੇ ਧਾਰਮਿਕ ਕਲਾ, ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮਾਇਨੇ ਰੱਖਦੀ ਹੈ—ਇਸ ਮਾਮਲੇ ਵਿੱਚ ਕਿ ਇੱਕ ਧਰਮ ਇਸਨੂੰ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਜਾਂ ਇਸਨੂੰ ਰੋਕਣ ਲਈ ਸਾਰਾ ਪ੍ਰਯਾਸ ਕਿਉਂ ਕਰੇਗਾ। ਇਹ ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਬਹੁਤ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ, ਮੇਰੇ ਲਈ, ਲਗਭਗ ਸਾਰੀ ਧਾਰਮਿਕ ਕਲਾ ਨੇ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਕੋਈ ਪ੍ਰਭਾਵ ਨਹੀਂ ਪਾਇਆ, ਸਿਵਾਏ ਇਸ ਦੇ ਕਿ ਮੈਂ ਮਾਈਕੇਲਐਂਜਲੋ ਦੀ ਲਾ ਪੀਏਟਾ ਦੀ ਕਲਾ ਕੌਸ਼ਲ ਤੋਂ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਿਆ। (ਸੱਚਮੁੱਚ: ਕੋਈ ਇਸਨੂੰ ਮਾਰਬਲ ਨਾਲ ਕਿਵੇਂ ਬਣਾ ਸਕਦਾ ਹੈ?)

ਮੈਨੂੰ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਰਵਾਇਤੀ ਧਾਰਮਿਕ ਚਿੱਤਰਾਂ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ੇਨ ਬਾਗਾਂ ਨਾਲ ਜ਼ਿਆਦਾ ਜੁੜਿਆ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਜ਼ੇਨ ਬਾਗਾਂ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ (ਨਾਂ ਹੀ ਉਹ ਬਾਗ ਜੋ ਮੈਕਓਐਸ ਦੇ ਪਿਛੋਕੜ ਚਿੱਤਰ ਚੋਣਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ, ਇਸਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਕਿ ਇਹ ਬਹੁਤ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਮੇਰੇ ਡੈਸਕਟਾਪ ਦਾ ਪਿਛੋਕੜ ਸੀ ਅਤੇ ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਨਿੱਜੀ ਤੌਰ ’ਤੇ ਵੇਖਿਆ ਹੈ), ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਸਭ ਤੋਂ ਸ਼ਾਂਤ ਅਤੇ ਧਿਆਨ ਕੇਂਦਰਿਤ ਹੁੰਦਾ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਵੇਲੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹਾਂ।

ਧਰਮ ਵਾਂਗ ਹੀ, ਸਾਹਿਤ ਵੀ ਚਿੱਤਰਕਲਾ ਵਰਤਦਾ ਹੈ। ਦਰਅਸਲ, ਹੁਣ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਏਫਾਂਟੇਸੀਆ ਨੂੰ ਸਮਝਦਾ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਸਾਹਿਤ ਵਿੱਚ ਚਿੱਤਰਕਲਾ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਸਮਝਦਾ ਹਾਂ। (ਅਸਲ ਵਿੱਚ, ਸਿਰਫ ਸੋਚੋ ਕਿ ਸ਼ਬਦ “ਚਿੱਤਰਕਲਾ” ਦਾ ਡੂੰਘਾਈ ਪੱਧਰ ’ਤੇ ਅਸਲ ਮਤਲਬ ਕੀ ਹੈ!)

ਕਹਾਣੀ ਪੜ੍ਹਦਿਆਂ, ਮੈਂ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਸਮਝ ਸਕਿਆ ਕਿ ਲੇਖਕ ਕਿਸੇ ਵਿਅਕਤੀ ਜਾਂ ਥਾਂ ਦੇ ਵਰਣਨ ਵਿੱਚ ਕਿਉਂ ਲੰਮਾ ਚਲਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਸਮਝ ਆਇਆ ਕਿ ਮੇਰੀ ਪਤਨੀ ਲਈ, ਉਹ ਆਦਮੀ ਜਾਂ ਥਾਂ ਨੂੰ ਸੱਚਮੁੱਚ ਵੇਖ ਸਕਦੀ ਹੈ ਜਿਸਦਾ ਵਰਣਨ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਤਾਂ ਇਸ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਲਈ ਸਬ ਕੁਝ ਬਦਲ ਗਿਆ। ਲੇਖਕ ਸੱਚਮੁੱਚ ਪਾਠਕਾਂ ਦੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨਾਲ ਫਿਲਮਾਂ ਬਣਾ ਰਹੇ ਹਨ!

ਜਦੋਂ ਮੇਰੀ ਪਤਨੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਹ ਵਰਣਨ ਕੀਤੇ ਲੋਕਾਂ ਜਾਂ ਥਾਵਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਤਾਂ ਖਰਚਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਸਹੀ ਤੌਰ ’ਤੇ, ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਵੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਨਹੀਂ। ਜਦੋਂ ਪਾਠਕ ਕਿਸੇ ਲੇਖਕ ਦੇ ਵਰਣਨ ਨੂੰ ਦਿੱਖਾਉਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਜੋ ਆਵਿਸਕਾਰ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ ਉਹ ਅਦਭੁਤ ਹੈ। ਮੇਰੀ ਪਤਨੀ ਮੈਨੂੰ ਮੁਕਾਬਲੇ ਬਹੁਤ ਹੌਲੀ ਪੜ੍ਹਦੀ ਹੈ। ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ਸੀ ਕਿ ਕਿਉਂ, ਅਤੇ ਮੈਂ ਕਦੇ-ਕਦੇ ਇਸ ਬਾਰੇ ਉਸ ਨਾਲ ਮਜ਼ਾਕ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਹੁਣ ਜਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਸਮਝ ਆ ਗਈ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਪੜ੍ਹਦਿਆਂ ਪੂਰੀਆਂ ਫਿਲਮਾਂ ਬਣਾ ਰਹੀ ਹੈ, ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਹੈਰਾਨੀ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਕਿੰਨੀ ਜਲਦੀ ਪੜ੍ਹਦੀ ਹੈ।

ਮੈਨੂੰ ਹੁਣ ਇਹ ਵੀ ਸਮਝ ਆ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਇਤਿਹਾਸਕ ਤੌਰ ’ਤੇ ਕਈ ਸਭਿਆਚਾਰਾਂ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ’ਤੇ ਪਾਬੰਦੀ ਕਿਉਂ ਲਗਾਈ ਜੋ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਅਸ਼ਲੀਲ ਸਮਝੀਆਂ। ਜਦੋਂ ਲੋਕ ਆਪਣੀ ਸੋਚ ਵਿਚ ਚਮਕਦਾਰ ਤਸਵੀਰਾਂ ਜਾਂ ਫਿਲਮਾਂ ਬਣਾ ਰਹੇ ਹੋਣ ਤਾਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਹੋਰ ਵੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਅਸ਼ਲੀਲ ਹੋ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ! ਪਰ ਜਿਵੇਂ ਸੰਭਵ ਹੋ ਸਕੇ ਇਸ ਬਾਰੇ ਬੇਪਰਵਾਹੀ ਨਾਲ ਸੋਚਦੇ ਹੋਏ, ਅਸਲ ਸਵਾਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਕੀ ਅਸਲ ਅਸ਼ਲੀਲਤਾ ਲੇਖਕ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਤੋਂ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਜਾਂ ਪਾਠਕ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਤੋਂ!

ਮੈਨੂੰ ਯਾਤਰਾ ਕਰਨਾ, ਪੈਦਲ ਯਾਤਰਾ ਅਤੇ ਤਸਵੀਰਾਂ ਖਿੱਚਣਾ ਪਸੰਦ ਹੈ। ਹੁਣ ਜਦ ਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਟੈਲੀਪੋਰਟ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ, ਤੁਸੀਂ ਪੁੱਛ ਸਕਦੇ ਹੋ:

ਕਿਉਂ ਮਿਹਨਤ ਕਰੀਏ?

ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਕਲਪਨਾ ਵਿੱਚ ਇਸਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਨਹੀਂ ਜੀ ਸਕਦੇ ਤਾਂ ਕਿਤੇ ਵੀ ਕਿਉਂ ਜਾਓ ਜਾਂ ਕੁਝ ਵੀ ਕਿਉਂ ਕਰੋ?

ਇਹ ਸੱਚ ਹੈ ਕਿ ਕੁਝ ਪਲ ਸਚਮੁਚ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਇਹ ਇੱਕ ਸਪਸ਼ਟ ਨਕਾਰਾਤਮਕ ਹੈ ਕਿ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟਿਕਾਵਲ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ।

ਹਾਲਾਂਕਿ, ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਮੌਜੂਦਾ ਪਲ ਵਿੱਚ ਸੱਚਮੁਚ ਹੋ, ਤਾਂ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਮਤਲਬ ਨਹੀਂ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਇਸਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਜੀ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਜੇਕਰ ਇਹ ਜੀਣ ਦੇ ਯੋਗ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਤਾਂ ਇਹ ਦੁਬਾਰਾ ਜੀਣ ਦੇ ਯੋਗ ਨਹੀਂ। ਅਤੇ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਮੌਜੂਦਾ ਪਲਾਂ ਨੂੰ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਦੁਬਾਰਾ ਜੀਣ ਵਿੱਚ ਵਿਅਸਤ ਹੋ, ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਮੌਜੂਦਾ ਪਲਾਂ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਹੋ।

ਜਾਂ ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਫੋਨ ’ਤੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਸੱਚਮੁਚ ਕਿਸੇ ਵੀ ਪਲ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਹੋ—ਪਿਛਲੇ, ਮੌਜੂਦਾ ਜਾਂ ਭਵਿੱਖ ਦੇ।

ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਯਤਨ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੌਜੂਦਾ ਪਲ ਵਿੱਚ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਧਿਆਨ ਕੇਂਦਰਿਤ ਰਹਾਂ (ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਪ੍ਰਵਾਹ ਅਵਸਥਾ ਵਿੱਚ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਕੋਡਿੰਗ ਜਾਂ ਲਿਖਣ ਸਮੇਂ), ਜਾਂ ਭਵਿੱਖ ’ਤੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਧਿਆਨ ਕੇਂਦਰਿਤ ਰਹਾਂ (ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਯੋਜਨਾ ਬਣਾਉਣ ਜਾਂ ਫੈਸਲੇ ਕਰਨ ਸਮੇਂ)। ਮੈਂ ਡੈਰੇਕ ਸਿਵਰਸ ਦੇ ਇੱਕ ਬਲੌਗ ਪੋਸਟ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਨ ਦੀ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਹ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਲੋਕ ਜਾਂ ਮੌਜੂਦਾ-ਕੇਂਦਰਿਤ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜਾਂ ਭਵਿੱਖ-ਕੇਂਦਰਿਤ। ਮੈਨੂੰ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟਿਕਾਵਲ ਕਰਨ ਦੀ ਸਮਰੱਥਾ ਬਹੁਤ ਮਜ਼ਬੂਤ ਹੈ, ਅਸਲ ਖਤਰਾ ਪਿਛਲੇ-ਕੇਂਦਰਿਤ ਹੋਣਾ ਹੈ। ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰਾ ਸਮਾਂ ਪਿਛਲੇ ਪਲਾਂ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਜੀਣ ਵਿੱਚ ਬਿਤਾਉਂਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਮੌਜੂਦਾ ਅਤੇ ਭਵਿੱਖ ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ।

ਮੇਰੇ ਨੇੜਲੇ ਇਲਾਕੇ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਚਲਣ ਵਾਲੇ ਰਸਤੇ ਹਨ ਜੋ 5 ਤੋਂ 10 ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੇ ਹਨ। ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਲੱਗਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਮੈਂ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਤਸਵੀਰ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਵੇਖਦਾ ਜਾਂ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਚਲਣ ਲਈ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ। ਹੁਣ, ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਇੱਕ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਸਮੁੰਦਰ ਦੇ ਨਜ਼ਾਰੇ ਤੋਂ ਘੱਟ ਤੋਂ ਘੱਟ ਤਿੰਨ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੂਰੀ ’ਤੇ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ। ਇਸ ਲਈ, ਕਿਸੇ ਵੀ ਦਿਨ ਮੈਂ ਉੱਥੇ ਤਕ ਚੱਲ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਦੇਖ ਸਕਦਾ ਹਾਂ—ਪਰ ਜੇ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਜਾਵਾਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਇਸ ਨੂੰ ਦੇਖ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।

ਕੀ ਮੈਂ ਇਸ ਕਰਕੇ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਸਮੁੰਦਰ ਤੱਕ ਚਲਦਾ ਹਾਂ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਸਿਹਤ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ?

ਬਦਕਿਸਮਤੀ ਨਾਲ, ਨਹੀਂ। ਇਸਦੇ ਬਦਲੇ, ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਪਰ ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਇਹਨਾਂ ਚਲਣਾਂ ’ਤੇ ਹੋਰੋਂ ਵੱਧ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ ਜੇਕਰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਅਫ਼ਾਂਟੇਸੀਆ ਨਾ ਹੁੰਦਾ। ਇਹ ਹੀ ਹਾਈਕਿੰਗ ਟ੍ਰੇਲਸ ਦੇ ਨਾਲ ਹੈ: ਮੇਰੇ ਨੇੜੇ ਕੁਝ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੁੰਦਰ ਹਾਈਕਸ ਹਨ, ਅਤੇ ਮੈਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮਜ਼ੇ ਨਾਲ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਸੰਭਵ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੇ ਲਈ ਇਹ ਇੱਕ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਸਿਹਤ ਹੈਕ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਤਸਵੀਰਾਂ ਨਾ ਲੈਣੀ ਪੈਂਦੀ: ਫਿਰ ਮੈਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਨਜ਼ਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਲਈ ਹੋਰ ਬਾਹਰ ਜਾਣਾ ਪੈਣਾ ਜੋ ਮੈਂ ਪਸੰਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ। ਪਰ ਦੂਸਰੀ ਪਾਸੇ, ਸੱਚਮੁੱਚ, ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ’ਤੇ ਧਿਆਨ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ, ਇਸ ਲਈ ਤਸਵੀਰਾਂ ਬਹੁਤ ਚੰਗੀਆਂ ਹਨ। ਤੁਸੀਂ ਇੱਕ ਵਾਰ ਹਾਈਕ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਅਤੇ ਡੈਸਕਟਾਪ ਬੈਕਗ੍ਰਾਊਂਡ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਹੈ!

ਉਹੀ ਗੱਲ ਯਾਤਰਾ ’ਤੇ ਲਾਗੂ ਹੁੰਦੀ ਹੈ: ਮੈਨੂੰ ਯਾਤਰਾ ਕਰਨੀ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਹੈ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਪਿਛਲੇ ਚਾਰ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਇਹ ਪਿਆਰ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਸਿਧਾਂਤਕ ਹੀ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਲਾਗੂ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਸਰੀਰ ਟੈਲੀਪੋਰਟ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਜਾਂ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰਨ ’ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦੇਖ ਸਕਦਾ, ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਉਹ ਥਾਵਾਂ ਕਿਵੇਂ ਦਿਖਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਉੱਥੇ ਹੋਣ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਕਿਵੇਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਕਿ ਅਫੈਂਟੇਸੀਆ ਨਾਲ ਬਾਰ-ਬਾਰ ਯਾਤਰਾ ਕਰਨੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਜਾਂ ਘੱਟ ਮਜ਼ੇਦਾਰ ਹੈ, ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਪਸੰਦ ਹੈ।

ਪੇਸ਼ੇਵਰ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਤੋਂ, ਅਫੈਂਟੇਸੀਆ ਦੇ ਕੁਝ ਕਾਬਲੇ-ਗੌਰ ਪ੍ਰਭਾਵ ਰਹੇ ਹਨ।

ਪਹਿਲਾਂ, ਮੈਂ ਅਬਸਟਰੈਕਸ਼ਨ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਆਰਾਮਦਾਇਕ ਹਾਂ। ਡਿਫੌਲਟ ਦੇ ਤੌਰ ’ਤੇ, ਮੇਰੇ ਲਈ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਹੋਰ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਅਬਸਟਰੈਕਟ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਕਰਕੇ, ਬੀਜ ਗਣਿਤ ਸਿੱਖਣਾ ਸਿੱਧਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਕੰਪਿਊਟਰ ਪ੍ਰੋਗ੍ਰਾਮਿੰਗ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਆਈ। ਹਾਲਾਂਕਿ, 3D ਸ਼ੇਪਸ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠਣਾ ਮੇਰੇ ਲਈ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਘਟਕਮ ਅਨੁਭਵ ਰਹਿਆ ਹੈ। ਅਤੇ ਮੈਂ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਤੌਰ ’ਤੇ ਨਿਕੋਲਾ ਟੈਸਲਾ ਨਹੀਂ ਬਣਣਾ, ਜਿਸ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਸੋਚਾਂ ਵਿੱਚ ਬਿਨਾਂ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੀ ਖੋਜ ਕੀਤੀ। (ਇਸਦਾ ਵਰਣਨ ਇਸਦੇ ਬਿਲਕੁਲ ਉਲਟ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਸ਼ਾਇਦ ਕਲਪਨਾ ਇੱਕ ਨਿਰੰਤਰਤਾ ਹੈ, ਜਿਸਦੇ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਅਫੈਂਟੇਸੀਆ ਹੈ, ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਨਿਕੋਲਾ ਟੈਸਲਾ?)

3D ਵਾਤਾਵਰਨਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦਿਆਂ, ਮੈਨੂੰ ਦਿਸ਼ਾਵਾਂ ਦਾ ਚੰਗਾ ਧਾਰਮਿਕ ਸਮਝ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਸਿਲੀਕਾਨ ਵੈਲੀ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਫ੍ਰੀਵੇਜ਼ ਵੱਲ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਰਸਤਾ ਲੱਭ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਮੇਰੀ ਪਤਨੀ ਦੀ ਤੁਲਨਾ ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ ਖਾਸ ਨਿਸ਼ਾਨੀਆਂ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਦੀ ਘੱਟ ਯਾਦ ਸੀ। ਉਦਾਹਰਣ ਦੇ ਤੌਰ ’ਤੇ, ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਸਾਨੂੰ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਦਿਸ਼ਾਵਾਂ ਦੇਣ ਦੇ ਤਰੀਕੇ ਦਾ ਪੈਰਾਡੀ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਕਹੋਗੇ, ਤਾਂ ਉਸ ਦੀਆਂ ਦਿਸ਼ਾਵਾਂ ਅਸਲ ਵਿੱਚ “ਰਸਤੇ ’ਤੇ ਚਲੋ, ਉਸ ਦੁਕਾਨ ਦੇ ਲਾਲ ਛੱਪਰ ਪਾਸੇ ਵੱਡੇ ਰੁੱਖ ’ਤੇ ਖੱਬੇ ਮੁੜੋ, ਆਦਿ” ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਜਦਕਿ ਮੇਰੀਆਂ “ਤੁਸੀਂ ਇੱਥੇ ਹੋ ਅਤੇ ਫ੍ਰੀਵੇ ਉੱਥੇ ਹੈ ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਿਰਫ ਦੋ ਦਿਸ਼ਾਵਾਂ ’ਚ ਸਹੀ ਕੰਮ ਕਰਨੇ ਹਨ ਜਦ ਤਕ ਤੁਸੀਂ ਇੱਕ ਆਨਰੈਂਪ ਨਹੀਂ ਲੱਭ ਲੈਂਦੇ” ਹਨ।

ਮੈਂ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਸੋਚਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦਾ ਦਿਸ਼ਾਵਾਂ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣ ਦਾ ਢੰਗ ਬਿਲਕੁਲ ਅਜੀਬ ਸੀ। ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਉਸ ਵਾਂਗ ਹਨ ਬਜਾਏ ਮੇਰੇ, ਅਤੇ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਦਿਸ਼ਾਵਾਂ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਿੰਦੀ ਹੈ।

ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਠੀਕ ਹੁੰਦਾ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਮਾਲ ਵਿੱਚ ਦੁਕਾਨ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਣ ਵੇਲੇ ਗਲਤ ਰਾਹ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ। ਗੰਭੀਰਤਾ ਨਾਲ, ਇੱਕ ਸੱਚਾ ਸਿੱਕਾ ਮੇਰੇ ਨਾਲੋਂ ਕਿਤੇ ਵਧੀਆ ਕਰੇਗਾ। ਜਾਂ ਜੇ ਮੈਂ ਸਿਰਫ ਇਹ ਯਾਦ ਰੱਖਦਾ ਕਿ ਦੂਕਾਨ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਣ ਵੇਲੇ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਆਪਣਾ ਮਨ ਬਦਲ ਲਵਾਂ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਵਾਂਗਾ। (ਮੇਰੀ ਪਤਨੀ ਇੱਥੇ ਮੁਲਾਂਕਣਕ ਤੌਰ ’ਤੇ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਸਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਬੇਸ਼ਕ।)

ਮੈਂ ਇਸ ਨਿਬੰਧ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਮਸੌਦਾ ਵੈਨਕੂਵਰ ਤੋਂ ਟੋਕੀਓ ਤੱਕ 10 ਘੰਟਿਆਂ ਦੀ ਉਡਾਣ ’ਤੇ ਲਿਖਿਆ ਸੀ (ਏਸ਼ੀਆ ਦੇ ਲਈ ਇੱਕ ਉਡਾਣ, ਅਫੰਟਾਸੀਆ)।

ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਲਿਖਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ, ਮੈਂ ਕਰੀਬ 4 ਘੰਟਿਆਂ ਤੋਂ ਫਲਾਈਟ ਵਿਚ ਸੀ, ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ GODZILLA MINUS ONE / MINUS COLOR ਦੇਖਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੂੰਹ ਲੱਗਾ ਸੀ। ਫਿਰ ਮੈਨੂੰ ਉੱਥੇ ਬੈਠਣ ਲਈ ਲਗਭਗ 6 ਹੋਰ ਘੰਟੇ ਸਨ, ਕਿਸੇ ਵੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਇੰਟਰਨੈਟ ਐਕਸੈੱਸ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਦੇ ਬਗੈਰ, ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਰਿਸਰਚ ਕਰਨ ਜਾਂ ਟਵਿੱਟਰ ਜਾਂ ਰੈਡੀਟ ਸਕ੍ਰੋਲ ਕਰਨ ਦੁਆਰਾ ਟਾਲਮਟੋਲ ਕਰਨ ਦੀ ਸਮਰੱਥਾ। ਪਰ ਮੇਰਾ ਲੈਪਟਾਪ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖੁਲ ਸਕਦਾ ਸੀ, ਇਕਾਨੋਮੀ ਕਲਾਸ ਵਿੱਚ ਵੀ।

ਤਾਂ, ਮੈਂ ਲਿਖਿਆ।

ਮੈਂ ਇਸ ਲੇਖ ਨੂੰ ਲਿਖਣ ਬਾਰੇ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਸੋਚਿਆ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਵਾਰ ਕੁਝ ਸੌ ਸ਼ਬਦ ਵੀ ਲਿਖੇ ਸਨ। ਪਰ ਫਿਰ ਮੈਂ ਫਸ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਮੈਂ ਟਾਲਮਟੋਲ ਕਰਦਾ (ਅਕਸਰ ਕੰਮ ਕਰਕੇ), ਅਤੇ ਫਿਰ ਮੈਂ ਪ੍ਰਾਜੈਕਟ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੰਦਾ।

ਤਾਂ, ਇਸ ਵਾਰ, ਮੈਂ ਕੁਝ ਭੇਜਿਆ। ਪਾਬੰਦੀਆਂ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਚੀਜ਼ਾਂ ਹਨ।

ਮੈਂ ਉਹੀ ਉਤਪਾਦਕਤਾ ਤਰਕੀਬ ਵਰਤੀ ਜੋ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਪਹਿਲੇ ਕਿਤਾਬ (ਫ਼ਲੇਕਸੀਬਲ ਰੇਲਜ਼) ਨੂੰ ਲਗਭਗ 17 ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਲਿਖਣ ਸਮੇਂ ਵਰਤੀ ਸੀ: ਬੀਥੋਵਨ ਦੀਆਂ ਸਿੰਫੋਨੀਆਂ ਚਲਾਓ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ #1 ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ #9 ਦੇ ਅੰਤ ਤੱਕ ਬਿਨਾਂ ਰੋਕੇ ਖੇਡੋ, ਸਿਰਫ਼ ਬਾਥਰੂਮ ਜਾਣ ਲਈ ਰੋਕੋ। ਇਸ ਵਿੱਚ 5 ਘੰਟੇ ਅਤੇ 28 ਮਿੰਟ ਲੱਗਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਕਿ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਲਿਖਣ ਲਈ ਬਚੇ ਹੋਏ ਉਡਾਣ ਦੇ ਸਮੇਂ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਸੀ।

ਫਿਰ ਮੈਂ ਨਿਬੰਧ ਨੂੰ ਕੁਝ ਮਹੀਨਿਆਂ ਲਈ ਅਲੱਗ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਜੂਨ ਦੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਸਮੇਂ ਸੰਪਾਦਿਤ ਕੀਤਾ। ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ Leanpub ਦਾ ਸਹਿ-ਸੰਸਥਾਪਕ ਹਾਂ, ਇਹ ਨਿਬੰਧ ਵੀ Leanpub ’ਤੇ ਇੱਕ (ਬਹੁਤ) ਛੋਟੀ ਕਿਤਾਬ ਵਜੋਂ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ।

ਜਿਵੇਂ Seinfeld ਇੱਕ ‘ਕੁਝ ਨਹੀਂ’ ਬਾਰੇ ਸ਼ੋ ਸੀ, ਇਹ ਲੇਖ ਵੀ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ‘ਕੁਝ ਨਹੀਂ’ ਬਾਰੇ ਹੀ ਹੈ। ਪਰ ਮੈਂ ਆਸ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਇਸਦਾ ਆਨੰਦ ਮਾਣਿਆ ਹੋਵੇਗਾ, ਅਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੁਝ ਸਿੱਖਣ ਨੂੰ ਵੀ ਮਿਲਿਆ ਹੋਵੇ।